ఇటీవలి కాలంలో ‘అతిథిదేవోభవ’ అని మనవాళ్లు తెగ ఊదరగొట్టేస్తున్నారు. గత కొన్నేళ్లుగా మనదేశానికి టూరిజం పెరగడం వాస్తవమే అయినా ప్రభుత్వ టూరిజమ్‌ పెద్దగా మెరుగుపడలేదనేది స్వానుభవం. ఇరవై ఏళ్ళకు పూర్వం బేలూరు, హాలిబెడ్‌ దేవాలయాలు చూడ్డానికి వెళ్ళాము. అక్కడ కర్ణాటక రాష్ట్ర టూరిజమ్‌ రెస్టారెన్ట్‌లో టిఫిన్‌ చేద్దామని వెళ్ళి, ‘ఇడ్లీ, దోశె, ఉప్మా, వడ, ఏమున్నాయి?’ అని అడిగితే సర్వర్‌ సుందరం అన్నిటికీ అడ్డంగా తలూపి అవేమీ లేవు అన్నాడు. పోనీ ‘బ్రెడ్‌, ఆమ్లెట్‌ ఉందా?’ అని అడిగితే ఉన్నాయి అంటే ‘హమ్మాయ్యా’ పట్టుకురమ్మన్నాం. వెయిటర్‌ ‘‘మీరు డబ్బులిస్తే గుడ్డు, బ్రెడ్‌ కొనుక్కొచ్చి చేస్తాం’’, అన్నాడు. అప్పటికి కవి హృదయం పూర్తిగా అర్థమై బయటకు నడుస్తుంటే ‘ఇందాక మీరు అడిగినవన్నీ హోటల్లో వేడివేడిగా దొరకుతాయని’ ఎదుటి హోటల్ బ్రాండ్‌ అంబాసిడర్‌ గారు చావు కబురు చల్లగా చెప్పి దారి చూపాడు.
ఈ ఆతిథ్యాల్లో ఇంటా బయటా ఎన్నిషేడ్సో! మా బంధువుల్లో ఒకామె ఇంటికి మధ్యాహ్నం పన్నెండు గంటలకు ఎవరు వెళ్లినా ఆమె ప్రేమగా కాఫీనే ఇస్తారు. అది తాగి త్వరగా సర్ధుకోమని ఆంతర్యం. మా చిన్నప్పుడు నాన్నగారికొక పోలీస్‌ బాస్‌ ఉండేవారు. వారి ఇంటికి ఎవరైనా అతిధులు వేళగాని వేళొస్తే ఆయన ఇంటి సందు చివరనున్న మెస్‌ నుండి తెప్పించి ఉంచుకున్న మీల్స్‌ కూపన్స్‌ ఇచ్చి అతిథుల్ని ఒక పోలీసు ఎస్కార్ట్‌తో అక్కడ తిని రమ్మని పంపేవారు. మా ముందు కేసు కంటే ఆయన మేలే! వేళకు ఏదో రకంగా భోజనం పెడుతున్నాడు (పెట్టిస్తున్నాడు) పుణ్యాత్ముడు అనుకునే వాళ్ళం.
వీటికి తోడు అభినయ ఆతిధ్యాలు కూడా ఉంటాయి. కొందరి ఇళ్ళకు వెళ్తే లోపల నుండి కప్పులు, సాసర్లు సర్ధుతున్నచప్పుళ్ళు వినబడుతూనే ఉంటాయి కానీ ఎంత సేపైనా మౌలాలి దగ్గర ఔటర్లో ఆగిపోయినా స్పెషల్‌ ట్రైన్లా కాఫీ కప్పు సైటవ్వదు. ఈ లోపు మనల్ని కాఫీ తీసుకుంటారా అని అడగడం మనం మొహమాటపడుతూ వద్దనటం.. అంతటితో సరి పెట్టుకుని మనం దయచేయడం.
డబ్బు చేసిన వారి ఆతిథ్యాలు మరో లెవల్లో ఉంటాయి. వారింట్లో సగం టెన్నిస్‌ కోర్టంత ఇటాలియన్‌ మార్బుల్‌ డైనింగ్‌ టేబుల్‌ మీద వడ్డనలు కొనసాగుతాయి. అక్కడ కుర్చీలు శివధనస్సులా ఇద్దరు పడితే కాని కదలవు. మనం కదిపితే కిర్రో అంటాయి. టేబుల్‌ మీద చైనావేర్‌ ప్లేట్లు తళతళలాడే స్టీల్‌ కట్లరీ. ఇంత రిచ్‌ బ్యాక్‌ డ్రాప్‌లో వడ్డనలు చాలా అవేర్‌నెస్‌తో సాగాలి. మనం ఎంతో కళాత్మకంగా శ్వాస నియంత్రించుకుంటూ, చప్పుడు చెయ్యని సంకెళ్ళలా వడ్డించుకోవాలనే చూస్తాం. ఇలాంటివి మనకు పెద్దగా అలవాటు లేని మేళం కావడంతో డాలు లాంటి భారీ మూతో స్పూనో కిందపడుతుంది. ఆ కంగారులో సాంబారో, పులుసో ఇటాలియన్‌ మార్బుల్‌నో కిందున్న మొరాకో కార్పెట్‌నో ఖరాబు చేస్తుంది. వెంటనే నిక్కరేసుకున్న విల్లా యజమాని ‘కొండమ్మా నేప్‌కీన్‌ పట్రా’ అని మన ఎదుటే సాఫ్‌ చేయిస్తారు. ఇదంతా చూస్తూ మనం బిక్కమొహం పెట్టి మాఫ్‌ కీజీయే అనో, ఎక్సూజ్‌మీ అనో అంటే వారు Its ok అనక తప్పదు. అందుకే ఎవడికి తగ్గ టేబుల్‌ మీద వాళ్లు తినాలి.
అక్కడ జాగ్రత్తగా పై గండాలన్నీ గట్టెక్కినా కరకరలాడే అప్పడాన్ని (హుష్‌! పాపడ్‌ అనాలి) ఏ మాత్రం చప్పుడు చేయకుండా ఎలా నమలాలనేది మరొక ఛాలెంజ్‌. మన అదృష్టం బాగుండి అది ప్రొద్దునెప్పుడో వేపింది అయితే సౌండ్‌ప్రూఫ్‌ అయిపోతుంది కనుక చపాతీలా సైలెన్ట్‌గా, నాన్‌వైలెన్ట్‌గా తినేయొచ్చు.
ఇన్ని బాధలు పడుతూ గొప్పింటి విందు తినేకంటే మన వాళ్ళతో గంజి తాగడం ఎంతో హాయి. ఇలాంటి భారీ ఆతిధ్యాల బారిపడినప్పుడల్లా కాశీభట్ల వేణుగోపాల్‌ గారు రాసిన ‘సబ్బంతి దేవుడు’ అనే చిన్నకథే మదిలో మెదులుతుంది. ఆ కథలో కథానాయకుడు చాలా ఏళ్ల తరువాత బాల్యమిత్రుడు సుబ్బారావు ఇంటికి భోజనానికి వెళ్ళి ఇలా అనుకుంటాడు. ‘‘అక్కడ విస్తట్లో ఆదరువులు ఏమీ లేవు. ఒక చిన్నప్లేట్లో మిక్చర్‌, ఓ పచ్చడి, పల్చటి మజ్జిగ అంతే. సుబ్బారావు వేపు ఓసారి చూసాను. చిన్నప్పటి సుబ్బారావే కన్పించాడు. అదే నైర్మల్యం, అదే మానవీయదృష్టి. తనేం పెడుతున్నాడో సుబ్బారావు ఏనాడు చూడలేదు. ఈనాడు అంతే తనకున్న దాన్ని, అది పచ్చడి మెతుకైనా, దాన్ని ఆత్మీయత, ప్రేమతో కలిపిపెట్టడమే అతనికి తెలుసు. కడుపారా భోజనము చేసాను. సుబ్బారావు లాంటి మనిషిని కష్టాలు, దారిద్య్రం బాధించలేవని తెలుసుకున్నా’’.
పెద్ద హంగులు, ఆర్భాటాలు లేని ఆతిధ్యాలు మనసును తాకుతాయి. నా చిన్నప్పుడు మా పెద్దనాన్న గారు పోస్ట్‌ మాస్టర్‌గా పనిచేసేవారు. వారికి ఎనిమిది మంది సంతానం. టెలిగ్రామ్‌ బతికున్న కాలం కనుక వారికి ఆఫీస్‌ కమ్‌ రెసిడెన్స్‌ వసతుండేది. అప్పట్లో వారి ఇంట్లో డైనింగ్‌టేబుల్‌ చెక్కబల్ల మీద కొట్టిన అల్యూమినియం షీటే. ఆ టేబుల్‌కు ఇరువైపులా రెండు లాంగ్‌ బెంచీలు మరోవైపు రెండు చెక్కస్టూల్స్‌. మా పెద్దమ్మగారు పొద్దున్నే లేచి రెండు పొట్టు పొయ్యలను ఓపిగ్గా గంటసేపు కూరేవారు. రోటిపచ్చళ్ళు చేయడంలో ఆమెది అమృతహస్తమే. మేము సెలవలకు అక్కడకు వెళ్తే అన్ని ముచ్చట్లు ఆ టేబుల్‌ దగ్గరే. భోజనం వేళకు ఇంటికి ఎవరొచ్చినా ‘తింటావా?’ అని అడిగే ముచ్చటేలేదు. పళ్ళెం వారి ముందు పెట్టి వడ్డించటమే. నెలలో ఇరవై రోజులు మా అన్నయ్యల, అక్కల ఫ్రెండ్సో, దూరపు బంధువులో ఎవరో ఒకరు లంచ్‌కో, డిన్నర్‌కో కూడే వారు. ఇంతా చేస్తే మా మెనూ ఏమిటంటే గోంగూరో, పచ్చిపులుసో, దోసకాయ పచ్చడో. జీవంలేని చైనావేర్‌ ఇవ్వలేని ఆప్యాయత, ఆదరణలు మాత్రం వారింట్లో దండిగా, నిండుగా దొరికేవి. మా పెద్దనాన్న సుబ్బారావు గారే మా సబ్బంతి దేవుడు, మా మంగమ్మ పెద్దమ్మే కాశీఅన్నపూర్ణ.
మా మేనత్త రాజమ్మగారు కావలిలో ఉండేవారు. హైస్కూల్‌, కాలేజి రోజుల్లో శెలవలకు కనీసం పాతిక సార్లైనా ఆ వూరు వెళ్ళాం. వెళ్ళడమే మనవంతు వెనక్కి రావడం మాత్రం ఏనాడు అనుకున్నరోజు కావలి నుండి తిరిగి వచ్చే వాళ్ళంకాదు. ప్రతిసారి టిక్కెట్‌ మార్చి తీరాల్సిందే. మా మేనత్తగారి పిల్లలు ఆనంద్, విజయ్, కిరణ్‌లు రోజూ మా బ్యాగులు, బట్టలు దాచేయడం జరిగిపోయేవి. కావలిలో జాఫర్‌భాయ్‌ మటన్‌ ఛాప్స్‌, శింగు అంగడి పకోడి, బెజవాడ పుల్లయ్య కూల్‌డ్రింక్స్‌ (BP’s) లో సుగంధి పాలు తాగి, ఐస్‌క్రీమ్‌ తిన్న తరువాతే మీ తిరుగు ప్రయాణం అని వారు మొరాయించేవారు. ఇవన్నీ పూర్తయినా వాళ్లు మరొక hidden list బయటకు తీసి వెంకటేశ్వర ధియేటర్‌ దగ్గర పులిబొంగరాలు, స్టార్ బేకరి చందమామ బిస్కెట్లు తినకుండా, కళగోళమ్మ గుడికి వెళ్లకుండా, సాదిక్‌ భాయ్‌దగ్గర చొక్కా కుట్టించుకోకుండానే వెళ్ళిపోతావా బావా అని ఒకడు. మా సాయి మహల్లో సినిమా చూడవా అని దీనంగా ఇంకొకడు ఒకటే నస. మా మామ వెంకట్రావ్‌ గారు వీళ్ళందరికంటే మరీ మంచాయన. ఇవన్నీ వింటూ ‘‘రెండు రోజులాగి పోదుర్లేరా’’ అనేవారు.
మా మేనత్తగారు రంగుదారాలతో ఎంబ్రాయిడీ స్పెషలిస్ట్‌. చొక్కా జేబు మీదో కాలర్‌మీదో బటర్‌ఫ్లైనో, కోడిపుంజునో కుడతానని వేసవి శెలవలకి అక్కడకి వెళ్ళిన రోజున మాతో చెప్పేది. ఇంట్లో పని ఒత్తిడి వలన ఆమెకు కుట్టడం కుదిరేదికాదు పాపం. తీరా మేము రేపు బయల్దేరతామనగా ముందురోజు తన పనైన తరువాత రాత్రి పన్నెండు గంటలవరకు మేల్కొని చొక్కా మీద బొమ్మ కుట్టి, మైసూర్‌ పాక్‌ వండి మూటగట్టి మా ముఖాల్లో వెలుగులు నింపి పంపేది. బావలందరూ స్టేషన్‌కు వచ్చి విచారంగా రైలెక్కించేవారు.
ఇంత గొప్ప ఆతిథ్యాలు చూస్తూ పెరిగిన మాకు ఇప్పుడు ఎవరింటికైనా వస్తాము అనగానే ‘ఎప్పుడు, ఎన్ని గంటలకు’ అని అడిగించుకోవడం అస్సలు నచ్చడంలేదు. ఆ మధ్య కాకినాడ వెళ్ళినప్పుడు మిత్రుడి ఇంటికి చూడటానికి వస్తానని ఫోన్‌చేస్తే, ‘వస్తే నాలుగున్నరకు రండి లేదా ఆరుగంటల తరువాత రండి’ అన్నాడు. ‘ఎందుకని రాహుకాలమా?’ అని అడిగితే సాయంకాలం సాయిబాబా సీరియల్‌ చూడాలని వారు చెప్పడంతో ‘హే సాయినాధా’ అనుకుని వారి మాటే మన్నించి సీరియల్‌ అయిపోయిన తరువాతే వెళ్ళా.
అమెరికా ఆతిధ్యాలు మరో రకం. అక్కడ అన్ని పార్టీలు వీకెండ్స్‌లోనే. పార్టీకి పిలిచిన వారింటికి అతిధులు తలొకటి వండుకుని తీసుకుపోవడడం ఆనవాయితీ. దీన్నే అదృష్టఘటం (POT LUCK) అంటారు. ఇది మంచి సంప్రదాయమే. అన్నీ ఆతిధ్యమిచ్చేవారే వండాలంటే కనీసం వారం ముందునుండే వారు వంటలు మొదలెట్టాలి. రాత్రి పార్టీ ముగిసి అతిధులందరూ నిష్క్రమించేప్పుడు “To go” (ఇదేం భాషో) అని మిగిలినవి డబ్బాలకెత్తి వారికిచ్చి సాగనంపడం యాంటీక్లైమాక్స్‌. అతిధులందరికీ ‘బై’ చెప్పాక మిగిలిన వంటకాల్ని మన హైదరాబాద్ సర్వీసు ఆటోల్లో జనాల్ని కూరినట్లు మంచుభోషాణంలో చాకచక్యంగా ఇరికించడం ఆర్ట్‌ఫుల్‌ క్లైమాక్స్‌. ఈ ప్రహసనమంతా Pre-operative care, Post-Operative care. ఇవి అసలు Operation కంటే కష్టమైనవి అన్నట్లు. మరుసటి ఉదయం నుండి మళ్ళీ మరో పార్టీకి పోయే వరకు వేడిపెట్టె (Micro oven), చల్లపెట్టె (ఫ్రిజ్‌) ల మధ్య, మిగిలిన వంటకాలు గిరగిరా తిప్పేస్తూ వారోత్సవాలు జరుపుకుంటారు.
అక్కడ ఉన్నప్పుడు ఒకసారి ఎవరింటికో వెళ్తే ఇంటి యజమాని మమ్ముల్ని చూసి ‘పోయిన్నెల్లో చేసిన పులిహార బయటకు తియ్‌’ అని వాళ్లావిడకు చెప్పడం విని కంగారుగా ‘పులిహార నాకు పడదండి-ఎసిడిటీ’ అని బొంకేసి తప్పించుకున్నా. దీన్ని బ్యాక్‌ లాగ్‌ హాస్పిటాలిటీ అనొచ్చేమో. ఆ పులిహార తింటే అసలే దేశంకాని దేశం తేడా వస్తే మనపావలా ట్రావెల్‌ హెల్త్‌ ఇన్సూరెన్స్‌ కాస్తా అమెరికా హాస్పిటల్లో అడుగుపెట్టగానే అయిపోయి మనకు వేల డాలర్లలో బిల్లు పేలుతుంది.
మా గోదారోళ్ళ హాస్పిటాలిటీ ప్రపంచం మొత్తానికి అద్భుతం. మా మామగారు వెంకటేశ్వర్రావ్‌గారు తూర్పు గోదావరి జిల్లా రాజమండ్రి వాస్తవ్యులు. కొత్తల్లుడి హోదాలో పండుగలకి మామ గారింటికి వెళ్తే అక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు రెండు పూట్లా (అండర్‌లైన్‌) ఎగిరేవి, ఈదేవి, పాకేవి, చతుష్షాదులు విందులో ఉండేవి. అవన్నీ తినలేక ఆయాసపడుతుంటే మామగారు నా ప్రక్కన కూర్చుని ‘ఏమీ పర్వాలేదు జాయిగా తినండి. అంతగా అయితే Festal మాత్ర ఒక్కటిస్తాను. ఇట్టే అరిగిపోతుందనే’ వారు. వారిది మెడికల్‌ డిస్ట్రిబ్యూషన్‌ కంపెనీ కావడంతో వారి సేల్స్‌ కౌంటర్‌ వైద్య పరిజ్ఞానం ఇలా పనికొచ్చేది. అడుసు తొక్కనేల కాలు కడగనేల అన్న సామెత చెప్పి, బిర్యానీ తిననేల ఫెస్టాల్‌ మింగనేల అనేసి తప్పుకునేవాడ్ని.
సన్యాసయోగ సోపానం
భీమవరం రాజుమిత్రుల ఆతిధ్యం అద్వితీయం. ఒకసారి ఆప్తమిత్రులు రాంపండుగారు భీమవరం నుండి వచ్చి కాటరాక్ట్‌ ఆపరేషన్‌ చేయించుకుంటే పరామర్శకు హైదరాబాద్ మాక్సీవిజన్‌ క్లినిక్‌కు వెళ్ళాను. మేము వెళ్లే సరికి కళ్ళకు గంతలు కట్టుకుని వారు బెడ్‌ మీద పడుకుని ఉన్నారు. పలకరింపులు అయిపోగానే రాంపండుగారు ప్రక్కనున్న కుర్రోడ్ని కేకేసి ‘‘రేయ్‌ సార్‌కు ఆ బాక్స్‌లో ఉన్న ద్రాక్ష పళ్ళు పెట్టు’’ అని పురమాయించారు. ఇంతకంటే ఇంకేమి చెప్పమంటారు? హాస్పిటల్లో పడుకుని ఉన్నా హాస్పిటాలిటీ చూపడం వారి ప్రేమ, వాత్సల్యం. పేషంటైనా సరే ఆతిథ్యానికి వారే పెద్ద పేటెంట్‌.
భీమవరం మిత్రుల ఆతిథ్యం గురించి ఎప్పుడూ అందరం చెప్పుకునే జోక్‌ ఒక్కటే. వారు భోజనం పెట్టకుండానే కాదు పెట్టి కూడా అతి భుక్తాయాసంతో ప్రాణం మీదకు తేగలరని. ఒకసారి నాతో వాళ్ల ఊరికి రండి మీకే తెలుస్తుంది. విందుకు కూర్చుంటే ఐటమ్‌కు ఒక్కరు చొప్పున ఒలంపిక్స్‌ వోపినింగ్‌ మార్చ్‌లో జెండాలు పట్టుకుని వచ్చే ప్లేయర్స్‌లా ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్క ఐటమ్‌తో వరుసగా ఎంట్రీ ఇస్తూ ఎంతో ఆప్యాయంగా ‘ఇది కొంచెం టేస్ట్‌ చెయ్యండి’అని కొసరికొసరి అభిమానంగా వడ్డిస్తారు. వారిని కాదనలేం, అవునంటే అన్నీ తిని కదల్లేం. ప్రతిసారీ వారి ఆదరణదే గెలుపు అని వేరే చెప్పనవసరం లేదు.
చిరకాల మిత్రులైన సూర్యనారాయణ రాజుగారు మర్యాద రామన్నలు. ఎప్పుడైనా వారితో హోటల్‌కు వెళ్తే బిల్లు కట్టడానికి పోటీపడే ఛాన్సే మనకు రాదు. ఎందుకంటే మనం టేబుల్‌ దగ్గర సెటిల్‌ అవగానే వారు ఏదో పని మీద ప్రక్కకు వెళ్ళినట్లు వెళ్ళి కౌంటర్లో పది వేలు ప్రీ`పెయిడ్‌ మోడ్‌లో సెక్యూరిటీ డిపాజిట్‌ చేసేసి వచ్చి కూర్చుంటారు. మనం తినడం ముగించి ఎంతకూ రాని బిల్లుకోసం ఎదురుచూస్తుంటే అది రాదు సరికదా రాజుగారి డిపాజిట్లో బ్యాలెన్స్‌ తిరిగి వస్తుంది. మా సూరి అన్న గారు Hospitality Management కాలేజ్‌ ప్రారంభిస్తే దేశం మొత్తానికి అది బెస్ట్‌ కాలేజ్‌ అయితీరుతుంది. ఎడ్మిషన్స్‌కు కనీసం రెండు సంవత్సరాలైనా వెయిటింగ్‌ పిరియడ్‌ కూడా ఉంటుందేమో. వారి అన్న రాఘవరాజుగారు వారి కంటే వయస్సులోనే కాదు అతిథి మర్యాదల్లోను మిన్నైన పెద్దన్నే.
ఐదు నక్షత్రాల ఆతిధ్యసేవలు ఇంకాస్త ప్రత్యేకం. స్టార్ హోటల్లో రూమ్‌లోకి ఒకాయన చెకిన్‌ అవగానే హోటల్ బాయ్‌ లగేజి చేర్చి “Feel at home sir” అని విష్‌ చెశాడట. అది విన్న గెస్ట్‌ వెంటనే బాయ్‌ని వొంగోబెట్టి ‘‘అది మర్చిపోడానికింత దూరం వస్తే గుర్తు చేస్తావా’’, అని రెండు గుద్దాడట. స్టార్‌హోటల్స్‌ ఫ్రూట్‌ప్లాటర్‌ సంగతి చెప్పుకోవాల్సిందే. అది ఆర్డర్‌ ఇచ్చి గంటకు శఠగోపమంత సైజు మూతతో చిన్నప్లేటు కవర్‌చేసి బేరర్‌ ఓ నాలుగొందల రూపాయలకు దస్కత్తు తీసుకుపోతాడు. మనం బొచ్చెలా బోర్లించిన మూత ఎత్తితే అందులో మాచెర్ల బావుల్లో నీళ్ళల్లా రెండు యాపిల్‌ ముక్కలు, ఒక అరటిపండు, రెండు ద్రాక్షలు, రెండు బొప్పాయి ముక్కలు (పొద్దునెప్పుడో తెగి మరణించడానికి సిద్ధంగా ఉన్నవి) అగుపడటంతో మనం ప్లాటర్ దెబ్బకు ఫ్లాటవుతాం. స్టార్ హోటల్ కాఫీ, టీలు చూరు నీళ్లే, వంటకాలన్నీ చప్పిడి రుచులే. అవి సర్వ్‌ చేయడానికి గంటలు గంటలు వెయిటింగ్‌.
ఈ మధ్య హోటల్స్‌ కంటే హాస్పిటల్స్‌ రూమ్స్‌ హాస్పిటాలిటీయే బాగుంటుంది. ఈ కారణంగానేమో సీటీలో పెద్ద హోటల్స్‌ అన్నీ హాస్పిటల్స్‌గా రూపాంతరం చెందుతున్నాయి. నా అనుభవంలో కూడా స్టార్ హాస్పిటల్‌ క్యాంటీన్‌లో కాఫీ, టిఫిన్లే మెరుగ్గా ఉంటున్నాయి. అందుకే ఇన్ పేషంట్స్‌కు అటెండెంట్స్‌గా ఉండటానికీ తెగ పోటీ పెరుగుతోంది. పత్యం పేషంట్‌కేగా! ఈ దర్జా చూసే మా సేల్స్‌ టాక్స్‌ వారు ఒక ఫ్లోలో హోటల్స్‌కు హాస్పిటల్స్‌కు కలిపి లగ్జరీ టాక్స్‌ (విలాస పన్ను) వడ్డించేసారు.
ఆతిధ్యానికి కావలిసింది ఆత్మీయత, సహృదయత. మనకు చిన్నపాటి సెన్స్‌, సెన్సార్‌ ఉండాలే కానీ ఎదుటివారు రమ్మంటున్నారో, పొమ్మంటున్నారో ఇట్టే కనిపెట్టేయొచ్చు. మీరు కన్యాశుల్కంలో బుచ్చమ్మ వదినలా బొత్తిగా లవ్‌ సిగ్నల్స్‌ తెలియని బాపతైతే బాధే లేదు Ignorance is Bliss అని పెద్దల మాట కూడా కదా!
ఇంటికి వచ్చిన అతిథులకు భక్తశిరియాళునిలా మనపిల్లవాడ్ని వండిపెట్టక్కర్లేదు. మనం వండుకున్నదే కాస్త ప్రేమాదరణలతో కనీసం ఎయిర్‌ హోస్టెస్సుల్లానో, అన్ని వార్తలు ఒకేలా చదివే న్యూస్‌ రీడర్ల ఫేసుల్లానో పెట్టి ఒడ్డించినా చాలు. ఇదంతా చదివి నన్నొక సెంటిమెంటల్‌ ఫూల్‌ అని కొట్టిపారేస్తారా? అలా అయితే పదండి. అందరం A.I లో బతికేద్దాం. అక్కడ ఎంత గొప్పగా బతికినా అది కృత్రిమమే, యాంత్రికమే కనుక కాస్తైనా తడి మిగుల్చుకుని మనుషులమనిపించుకుందాం.
అన్ని రకాల ఆతిద్యాల… అనుభవం అతిధి దేవో భవ తో కలిగింది సర్.కృతజ్ఞతలు సర్ 😊
Sir, very interesting and enjoyed.
Expecting more and more such write-ups from your golden hand
Excellent narration & unstoppable flow Mamaiah ,holding the reader with clarity & internal relatable consequences with their own experiences.
Great message & a great introspective virtual visualisation in the mind behind.
Just loved reading it…
🙏🏼thanks & regards
Namaste Sir_/\_, Great Article.
A Perfect article which is showing me adoring path towards hospitality while we enter into 2025.
పళ్ళెం పెట్టి వండిచాటం అనేది చాలా గొప్ప విషయం మంగమ్మ గారు నిజంగా “అన్నపూర్ణా దేవి” లాంటివారు.
వెంకటేశ్వరరావు గారు, రాజమ్మ గారు వంటి వారు ఆతిథ్యానికి నిజమైన ప్రతీకలు.
సూర్యనారాయణ గారి ఆలోచన నాకు జీవితం మొత్తం గుర్తు ఉండి పోతుంది.
రాంపండు గారి ఆతిథ్యం కి Take a bow.
Thank you sir for filling our hearts with sweet memories. అమెరికా మరియు మన తెలుగు రాష్ట్రాలు అన్నీ చుట్టేసి నట్టు అనిపిస్తోంది నాకు.
Namaste Sir _/\_.
Ee article toe chaala nerpincharu- perfect end to 2024. పళ్ళెం పెట్టి వండిచాటం అనేది చాలా గొప్ప విషయం మంగమ్మ గారు నిజంగా “అన్నపూర్ణా దేవి” లాంటివారు. వెంకటేశ్వరరావు గారు, రాజమ్మ గారు వంటి వారు ఆతిథ్యానికి నిజమైన ప్రతీకలు.
“24 hours service” was filled with Humour.
రాంపండు గారి ఆతిథ్యం కి Take a bow . సూర్యనారాయణ గారి ఆలోచన నాకు జీవితం మొత్తం గుర్తు ఉండి పోతుంది.
Thank you for filling our hearts with memories.
మీ రచన శైలి readers ని బాగా engage చేస్తుందండి. ఏక్కడ కూడా ఆపాలనిపించదు.
share చేసిందందుకు chaalaa thanks అండి.
అతిథి దేవోభవ చదువుతుంటే చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు కళ్ళ ముందు మెదిలాయి. అప్పటి బంధువులు, వాళ్ళ ఆప్యాయతలు గుర్తుకి వచ్చి కళ్ళు చెమర్చాయి. అప్పటి ఆప్యాయతలు, ప్రేమలు ఇప్పుడు కనిపించడం లేదు.
చాలా సున్నితమైన, ఆలోచించవలసిన విషయాలను హాస్యభరితంగా చెప్పారు. చాలా బాగుంది.
చాలా బాగుంది… హర్షవర్ధన్ గారి personal experiences ని చక్కగా హాస్యం తో వ్రాసారు. బాగా ఆనందించాము… 👌🏽
జీవిత సత్యాలని ఇంత గొప్పగా హాస్య రస స్పోరకం గా చెప్పడం మీకే చెల్లు. చదువుతున్నట్టు లేదు. వింటున్నట్టు ఉంది. పోలీసు బంధు ఆతిథ్యం మేము 10 ఏళ్ల వయసులో అనుభవించిన మా మేనత్త ఆతిథ్యం, గొప్ప వాళ్ళ ఆధిత్యం పేదవారి ఆతిథ్యం, మీరు ముట్టుకోని మనుషులు లేరు , జ్ఞాపకం చేయని సంఘటనలు లేవు. మీ పరిపూర్ణమైన హాస్య ఆతిథ్యమును ఆనందంగా స్వీకరించాను. 🙏🙏🙏🙏🙏
చాలా బాగుంది సర్. ఆతిధ్యం లోని అన్ని కోణాలు సుతిమెత్తని హాస్యం తో మా ముందుకు తెచ్చారు. మరిన్ని రచనల కోసం ఎదురుచూస్తున్నాము సర్
ఇది చదివాక OTT లో మన చిన్నప్పటి జీవిత సినిమా చూసినట్లనిపించింది. చాలాఅలా బాగుంది సర్ 👌👌👌👌👌
Super Bavagaru Chaduvu thuntey dooramaina varu mana mundu unnatlu kanulaku kattinatlu gaa undhi chaala Thanks andi andharini gurthu chesaru 🙏🙏🙏
“అతిధి దేవోభవ” మీ హర్షవనంలో చేరిన మరో కలికి తురాయి. మీరు వ్రాసిన ఈ రచనా వ్యాసంగంలో మీ బంధువులలో ఒకామె ఇచ్చే కాఫీ గురించి చదవగానే మా మేనత్త(sister of my father)hospitality గుర్తుకు వచ్చింది😊. ఆవిడ మా అమ్మకు మేనత్త కూతురు కూడ.వాళ్ల ఆయన PWD Overseer చేసేవారు.మా అమ్మ ఎప్పుడు అయినా ఊళ్ళోనేఉన్న వాళ్ళ యింటికి వెళితే వెళ్ళగానే మొదలుకొని వచ్చేసే వరకు ‘వదినా కాఫీ తాగుతావా (మా అమ్మ జవాబు చెప్పే లోపే) టీ తాగుతావా లేకపోతే బోర్నవిటా తాగు పోనీ ఓవల్టీన్ గానీ Horlicksగానీ తాగు’ అనేది గాని ఇవేమీ ఇచ్చేది కాదు. రెండు మూడు గంటలు కూర్చుండబెట్టి చివరకు గేటు వరకు వచ్చి అక్కడ రోడ్డు మీద అరగంట నిలబెట్టి ఇంకవెళ్ళొస్తాను ధనలక్ష్మి అని బయలుదేరుతుంటే ‘ఏమీ తీసుకోకుండా వెళ్తున్నావు వదినా’ అని దీర్ఘం తీసేది.ఇది ఆవిడ hospitality 😊. చెప్పుకుంటూ పోతే ఇంకా చాలా ఉంటాయి ఆవిడ ఆతిథ్య అనుభవాలు. ఇక రాజుల ఆతిథ్యము, తూ. గో. జిల్లా కాపులు మరియు యితరుల ఆతిథ్య అనుభవం కూడా నాకు అనుభవమే. మొత్తం మీద హాస్య రసాన్ని సమ్మిళితం చేసి మధ్యలో ’24 hours service’ మొ||గు కార్టూన్లు తో మీ అలవాటు ప్రకారం సహజ శైలిలో చాల చక్కగా వ్రాశారు. ధన్యవాదాలు
హర్షవర్ధన్ గారు ఏ విషయం పై వ్రాసినా చాలా పరిశీలన తో మరియు హాస్యం జోడించి చదివే వాళ్ళ ఉత్సాహాన్ని పెంచుతారు అనటం లో సందేహం లేదు. స్టార్ హోటల్ ప్లాటర్ ను మాచర్ల బావిలో నీళ్ల తో పోల్చడం వారికే చెల్లు. వారి మేనత్త రాజమ్మ గారి ఆతిధ్యాన్ని ప్రస్తావించి నన్ను కూడా గుర్తుచేసుకొనేట్లు చేసారు. వారి మెనత్త గారి ఆతిధ్యం నేను కూడా చాలా సార్లు స్వీకరించి ఉన్నాను.
ఇంటికి వచ్చినవారిని చాలా చాలా ప్రేమతో చూసే ఎంతోమందిని పాతతరం వారిని గుర్తుచేసింది మీ అతిథి దేవోభవ
సుబ్బారావు గారు మంగమ్మ గారు లాగా అలాంటి ఆదరణ చూపించేవారి గురుంచి ఇప్పుడు కథలలో చదువుకోవటమే కదా అనిపిస్తుంది
“అతిధి దేవోభవ” మీ హర్షవనంలో చేరిన మరో కలికి తురాయి. మీరు వ్రాసిన ఈ రచనా వ్యాసంగంలో మీ బంధువులలో ఒకామె ఇచ్చే కాఫీ గురించి చదవగానే మా మేనత్త(sister of my father)hospitality గుర్తుకు వచ్చింది😊. ఆవిడ మా అమ్మకు మేనత్త కూతురు కూడ.వాళ్ల ఆయన PWD Overseer చేసేవారు.మా అమ్మ ఎప్పుడు అయినా ఊళ్ళోనేఉన్న వాళ్ళ యింటికి వెళితే వెళ్ళగానే మొదలుకొని వచ్చేసే వరకు ‘వదినా కాఫీ తాగుతావా (మా అమ్మ జవాబు చెప్పే లోపే) టీ తాగుతావా లేకపోతే బోర్నవిటా తాగు పోనీ ఓవల్టీన్ గానీ Horlicksగానీ తాగు’ అనేది గాని ఇవేమీ ఇచ్చేది కాదు. రెండు మూడు గంటలు కూర్చుండబెట్టి చివరకు గేటు వరకు వచ్చి అక్కడ రోడ్డు మీద అరగంట నిలబెట్టి ఇంకవెళ్ళొస్తాను ధనలక్ష్మి అని బయలుదేరుతుంటే ‘ఏమీ తీసుకోకుండా వెళ్తున్నావు వదినా’ అని దీర్ఘం తీసేది.ఇది ఆవిడ hospitality 😊. చెప్పుకుంటూ పోతే ఇంకా చాలా ఉంటాయి ఆవిడ ఆతిథ్య అనుభవాలు. ఇక రాజుల ఆతిథ్యము, తూ. గో. జిల్లా కాపులు మరియు యితరుల ఆతిథ్య అనుభవం కూడా నాకు అనుభవమే. మొత్తం మీద హాస్య రసాన్ని సమ్మిళితం చేసి మధ్యలో ’24 hours service’ మొ||గు కార్టూన్లు తో మీ అలవాటు ప్రకారం సహజ శైలిలో చాల చక్కగా వ్రాశారు. ధన్యవాదాలు.
ఈ సందర్భంలో మీ కుటుంబములో hospitality గురించి నా స్వానుభవము ఉటంకించడం మరచితిని. నేను ఒక యిరవై యేళ్ళ క్రితం తెల్లవారు జామున గం. 5:00 లకు హైదరాబాద్ లో మీ యింటికి వచ్చినప్పుడు Madam గారు కాఫీ పెట్టి నాకు ఇచ్చారు. నేను చేతికి తీసికొనిన తర్వాత అది కాఫీ అని గమనించి నేను కాఫీ తాగనని తెలియ జేయగా వెంటనే ఆ కాఫీ కప్పు వెనుకకు తీసుకుని మరల నిముషములో టీ పెట్టి ఇచ్చారు madam గారు. ఇదీ hospitality అంటే. ఇలాంటి సందర్భాలు మీ యింటిలో నాకు అనేకం. ఈ సందర్భం నేను ఎప్పటికి మరచిపోను, సర్
అద్భుతమైన write-up అండీ. చాలా చోట్ల రమణ గారి మార్క్ సునిశిత హాస్యం స్పష్టంగా కనిపించింది. ఓపిగ్గా తినాల్సిన full meals లాంటి వ్యాసం ఇది. గిలిగింతల వల్ల వచ్చిన కృతజ్ఞతతో కూడిన అభినందనలు.
“‘Athidi Devobahava’ by Harshavardhan Sir masterfully combines historical occurrences with an insightful story, illustrating the spirit of hospitality and interpersonal relationships. The reader is left with a lasting impression by the story’s relatability and inspiration due to its sincerity and emotional depth.
“‘Athidi Devobahava’ by Harshavardhan Sir masterfully combines historical occurrences with an insightful story, illustrating the spirit of hospitality and interpersonal relationships. The reader is left with a lasting impression by the story’s relatability and inspiration due to its sincerity and emotional depth.
Enjoyed reading andi !
True, the real meaning of hospitality or hosting is missed now.
Very glad you adde all the funny types of hospitality!
Thank you and keep going !
Covered verities of Hopitality
Nice recap of your experiences
Excellent narration Harsha Garu.గోదావరి జిల్లాల aathidyam ఇప్పటకీ అలాగే ఉంటుంది అనటం lo athisayokthi లేదు.In every blog the way you narrate your own experiences with human touch coupled with hilarious jokes is really wonderful to read.
Hats off to you Sir👍
The story of “Atithi Devo Bhava” is beautifully meaningful. It highlights the essence of our tradition, where guests are treated with the utmost respect, akin to worshiping God. The message conveyed in the story is heartfelt and leaves a lasting impression. You have a lot of skills while portraying cultural values in a commendable way.
Always love and respect 🙏 ❤️💐
Dear Uncle .
The best thing about the write up is the topic itself..
you have touched almost all types of hospitality which we all have experienced in our life.. you have literally taken me to my childhood days at grand parents village..
very well articulated write up..
Thanks for sharing uncle.
Chaitanya
Touching memories will always make all happy.
Nice hospitality feeling article andi,
Waiting for next one sir.
Bhale raasaaru sir. Yenno jnaapakalu marala kanulamundu kadaladayi. Thanks a lot.
Namasthe Harsha uncle, reminded about how affectionate elders used to be and description of hospitality in different areas is superb.. thanks for sharing
Hospitality in many shades. You had experienced each of the incidents and penned. Nothing has been imagined. We have personally witnessed the hospitality extended by your aunt Rajamma garu. when we stayed in their home for 3 days in New Jersey. Yes. Now, we have to take appointment even to visit the home of a blood relation. Excellent memories. Against each incident, someone came to my memory. Keep writing. I enjoy reading.
Sir,Harshavardhan garu.What a narration.Really you have shown us our childhood days and memories.Wonderful sir.Thank you sir for keeping us in good humour.I hope to have many more from your pen.Regards 🙏🙏
మీ రచన చదివి నేను కళ్ళ నీళ్లు పెట్టుకుంటే నా శ్రీమతి ముందు కంగారు పడి అంతలోనే పెదవుల మీద నవ్వు చూసి స్థిమిత పడింది.
Phone లోనే నేను ఏం చదివి అంతలా ఆనంద పడ్డానో తెలుసుకోవాలి అనే కుతూహలంతో సోఫాలో కూచున్న నా వెనక్కి వెళ్లి phone లోకి కళ్ళు చికిలించి తొంగి చూసి మీ హర్షవర్ధన్ గారా !!
ఇంకేం ఈ రోజాల్లా మీకు అందరికీ ఫార్వర్డ్ చెయ్యడానికి మంచి ఆరోగ్యకరమైన హాస్యం దొరికి ఉంటుంది అన్నది.
ఆరోగ్య కరమైన హాస్యం పంచడం ( వడ్డించడం) అది కూడా ఆతిధ్యం కిందే వస్తుంది కదా అండి
చాలా రుచిగా ఉంది మీ రచన
హర్షవన విహారాతిథ్యం ఎప్పటిలాగే అద్భుతం!
కొందరేంపెట్టినా రుచిగా ఉన్నట్టు మీరేంరాసినా చదివేవారికి పంచభక్ష్యపరమాన్నంలా ఉంటుందనేది మరోసారి రుజువయ్యింది.
“ పులిహార నాకు పడదండి-ఎసిడిటీ’ ” లాంటి మనమందరం ఎప్పుడో ఒకప్పుడు వాడే సందర్భానుసార లౌక్యం గుర్తు చేయడం మీ నైపుణ్యం.
వివిధాతిథ్య పొగడ్తల/ తెగడ్తల విసురులలో మా భీమవరం మర్యాదలు(ఒకప్పటి) మెచ్చుకొనటం మాలాంటి మీఫాన్స్ కి ఇంకా ఆనందాన్నిచ్చింది ఈ రచన.🙏🏻
Beautiful write up on hospitality Harsha garu ! You have described it in very humerous manner.. Hats off to you 🙏
చిన్నప్పుడు జీవులు/ నిర్జీవులు (living and non living) మధ్య భేదాలు చదువుకునే వాళ్ళం.
అప్పటి మనుషుల్ని జీవులనీ, ఈ తరం వారిని నిర్జీవులనీ అనొచ్చేమో అనిపించింది… మీ గొప్ప రైటప్ చదివిన తరవాత!
దాదాపు నలభై.. యాభై ఏళ్ల క్రితం వరకూ మనుషుల మధ్య పెనవేసుకున్న *చిక్కటి* అనుబంధాలు, సంబంధ బాంధవ్యాలు ఆత్మీయతా నురాగాలు ఈ కాలంలో బాగా *పల్చబడిపోయాయి*
అతిథి మర్యాదలకు పెద్దపీట వేస్తూ, ఇంటికి వచ్చినవారికి భోజన భాజనాదులు చూడకుండా వెళ్లనివ్వని మన తాతలనీ, అత్తలనీ, పెద్దమ్మలనీ చూసిన మనం ఈనాడు అపాయింట్మెంట్ తీసుకుని మరీ బంధుమిత్రుల ఇంటికి వెళ్లవలసి రావడం ఎటువంటి పరిణామమో మీ వ్యాసంలో సున్నితంగా నైనా సూటిగా ప్రశ్నించారు.
సునిశితమైన హాస్యం కలగలిపి మెత్తని భాషతో సమర్ధవంతంగా వ్యంగ్య ధోరణిని అనుసరిస్తూ మనుషుల్లో ఉన్న అవలక్షణాలను, హిపోక్రసీని ఎత్తిచూపారు.
వ్రాయడంలో మీకంటూ ఒక చక్కటి style, అందుకు తగ్గ భాష మీకు జోడు గుర్రాల్లా పరిగెడతాయి.
కచ్చితంగా ఇందులోని అంశాలు ఆలోచనల్ని రేకెత్తిస్తాయి.
మీకు అభినందనలు 👌
నాలుగు చోట్ల తిరిగిన అనుభవానికి సాహిత్యపు వాసన అంటిస్తే హర్షవర్ధన్ గారి ఆతిధ్యం అవుతుంది. అభినందనలు.
very good article
చిన్నప్పుడు జీవులు/ నిర్జీవులు (living and non living) మధ్య భేదాలు చదువుకునే వాళ్ళం.
అప్పటి మనుషుల్ని జీవులనీ, ఈ కాలంలోని మనుషులని నిర్జీవులనీ అనుకుంటే సరిపోతుందేమో అనిపిస్తోంది…మీ గొప్ప రైటప్ చదివిన తరవాత.
ఓ నలభై యాభై ఏళ్ళ క్రితం వరకూ మనుషుల మధ్య పెనవేసుకున్న చిక్కటి అనుబంధాలు,సంబంధ బాంధవ్యాలు ఈ ఆధునిక కాలంలో చాలా పల్చబడి పోయాయి.
అతిథి మర్యాదలకు పెద్దపీట వేస్తూ ఇంటికి వచ్చినవారికి భోజన భాజనాదులు చూడకుండా వెళ్లనివ్వని తాత ముత్తాతలు, మేనత్తలు, పెద్దమ్మలనీ చూసిన మనం ఈనాడు అపాయింట్మెంట్ తీసుకుని మరీ బంధుమిత్రుల ఇంటికి వెళ్లవలసి రావడం ఎటువంటి పరిణామమో మీరు మీ వ్యాసంలో సున్నితంగా నైనా సూటిగా ఎత్తిచూపారు.
సునిశితమైన హాస్యం కలగలిపి మెత్తని భాషతో సమర్ధవంతంగా వ్యంగ్య ధోరణిని అనుసరిస్తూ మనుషుల్లో ఉండే హిపోక్రసీని, అవలక్షణాలనీ విశ్లేషించారు.
Expression లో మీకు ఓ గొప్ప ఒరవడి ఉంది… అభినందనలు….. సి.యస్.
Harsha garu,well written and humorous presentation on hospitality.Most of the instances can be related to by most of us.We had a similar experience one morning in Telangana Tourism restaurant at Taramati Baradari.Enjoyable read.
“అతిధి దేవోభవ” అన్న చిన్న ఉపమానంతో ప్రారంభమైన మీ వ్యాసం గ్లోబ్ మొత్తం తిరిగి అందరికీ హాస్యాన్ని పంచుతుంది అనడంలో సందేహం లేదు. అసలు మీరు తెలుగు సినీమా పరిశ్రమలో అడుగుపెట్టలేదు కానీ లేకుంటే ముళ్ళపూడి వెంకటరమణ గారికి గొప్ప పోటీ అయ్యేవారనడం ఏమాత్రం అతిశయోక్తి కాదు.
గవర్నమెంట్ టూరిజం వారి రెస్టారెంట్ లో మొదలైన మీ అ. దే. భ. పద విన్యాసం అమెరికా ప్రయాణించి “అదృష్ట ఘటం” తో కలసి మిగిలిన పదార్దాలు వారి వారింటికి చేర్చి మరలా ఇక్కడి మీ పెద్దమ్మ, మేనత్తల ప్రేమలతో మిళితమై మరలా సూర్యనారాయణరాజు గారి ఆదిత్యంతో మరో రూపు తీసుకుంది.
ఫీల్ ఎట్ హోమ్ అంటే “ ఇల్లు గుర్తు చేస్తావురా” అంటూ వంగోబెట్టి గుద్దిన సంగతి హాస్యాన్ని మరో ఎత్తుకు తీసుకెళ్లింది!
మరో మారు మీ హాస్య చతురతకు, సునిశిత పరిశీలనకు నా హృదయపూర్వక అభినందనలు—చలం
It made me go back 60 years back in my life( I am 66 now) recalling those wonderful times, enjoying food with loved ones. One
important thing I would like to mention here is, I had put on weight from 58 to 65+ kgs in 2×7 months period ( I have two daughters) when I was served by Bhimavaram Raju garu, with His Special Carrier full of delicacies, home delivered. My principle of never waste food made me empty the carrier twice a day, made me grow on sides. It was like Brahmanadam in old films and now.
Thanks Harsha garu for taking me back to sweet memories. 😋
Sir, సమాజంలో నిత్యం మనకు తారసపడే సంఘటనలు, సన్నివేశాలకు హాస్యాన్ని మేళవించి మా ముందు ఉంచుతున్నారు సర్.చదవగానే మనసు నిండా ఆనందం ఆవరించి హాయిగా నవ్వుకునే విధంగా ఉంటాయి.మీరు విసిరిన హాస్య బాణాలు తగిలి చదువరి గిలాగిలలాడుతూనే కిలకిలమంటాడు సర్.
ఈ మద్యే నేను ఇన్ పేషేంట్ కు అటెండెంట్ గా వున్నప్పుడు స్టార్ హోటల్ మించిన ఫుడ్ హ్యాపీ గా లాగించేను సర్. ఈ అతిధి దేవోభవ చదివిన తరువాత ఆ విషయమే కాకుండా చాలా విషయాలు గుర్తుకువచ్చి నవ్వుకున్నాను సర్.అభినందనలు సర్.
Dear Sir
You have touched the topic which is very interesting
You have intimately observed different colours of hospitality
Really we are missing the original taste of hospitality in this modern and western culture
All the natural and loving moments of hospitality are a feast for our forgotten memories
I appreciate you wholeheartedly for your nice presentation
చాలా బాగుంది. స్వల్ప విషయం తో అత్యంత రమణీయమైన కథనం అద్భుతం.
ఆతిథ్యం మీద మీ సున్నితమైన హాస్యం హర్షించకుండా ఉండలేను హర్షవర్ధన్ గారు!💐👏😊
షడ్రసోపేతమైన ఆతిథ్యం – కాదు కాదు ఇది నవరసోపేతమైన ఆతథ్యం. కాదంటారా కాసింత నిశితంగా ఒక పట్టు పట్టండి.
హలో హర్ష , అతిధి దేవోభవ గురించి ఏమని చెప్పను. మామూలు సంఘటనలను కూడా చాలా అందంగా వర్ణించావు. దేనికదే సాటి. ఒకదాని గురించి కామెంట్ చేస్తామంటే మిగతావి గుర్తుకి వస్తాయి. దేనికదే సాటి..ఏదో ఒక దాన్ని పొగడటం అంటే మిగతా వాటికి అన్యాయం చేసినట్టే!!
చాలా వరకు సంఘటనలు నాకు జరిగినట్టే ఉన్నాయి.
కొన్ని సంఘటనలు, రాజమ్మ ఆంటీ ఆతిథ్యం, నీ బావలు ఆనంద్ , కిరణ్ అండ్ విజయ్ ల సాంగత్యం నాకు పరిచయమే!!
🙏🙏🙏🙏
Anna Namesthe , hilarious and excellent. I enjoyed a lot.please increase the frequency of your writings.
Chala bagundi sir
Nijamina hospitality ante ento chala chakkaga chepparu..
E rojullo athidyam anedi oka show up ga undi thappa.. Entha thrupthiga istunnam anedi ledu…
Excellent Various shades of hospitality are brought out in a very humorous manner. Kudos to you Harsha. May God bless you